[Ga_ga]

I Wogole Mars jest taki super i tak wciąga:P fajnie sie go czyta Też ładnie jest narysowana Ta manga

[Pinokio]

# połączenie banalnego /high school love story.jp/ z nie do końca banalnym, mrocznym klimatem zagrożenia i dwuznaczności uczuć i charakterów

# tomy 6,7,8 - trzy najlepsze tomy w mandze, bez wątpienia. Może ktoś, kto kocha łzawe shojo albo melodramaty rodzinne, ma inne zdanie, ja tam jakoś polubiłem Marsa tylko za te trzy tomy

# postać i wątek Makio Kirishimy. Mimo że z biegiem czasu ten bohater robi się strasznie irytujący i przesadzony, na początku wnosi wiele dobrego (jeśli można tak powiedzieć w tym konkretnym przypadku) do fabuły i nastroju

# postac macochy Reiego. Żywy seksapil i ciekawy, fajny charakter

# brutalność. Shojowa romantyczność i przemoc to nie takie częste połączenie w znanych mi mangach, jesli oba elementy są w granicach rozsądku i bez przesady, to jest dobrze.

# typowe ujęcia: postać robi zdziwioną minę + postać robi uśmiechniętą minę "aha! dobra..." - bardzo wkurzające, ale zarazem urokliwe ;4

# kreska - ja tam lubię taką normalną kreskę troszkę a la minione dekady w Ameryce, nie mam nic przeciwko

# ciekawy wątek z problemami Kiry i Reiego dotyczącymi pierwszego razu Kiry

# ładne okładki - może nie każda, ale niektóre mi się podobały, zwłaszcza tym, że każda innego koloru

# przemiana Kiry ze słodkiej idiotki w silną, odważną dziewczynę - i odwrotnie - przemiana Reiego z chłoptasia-łobuza w odpowiedzialnego młodzieńca

To wszystko, co mi się podobało. Szósty tom najbardziej lubię, przeczytałem go jako pierwszy.

[paulina10m]

Mi sie podoba oczywiscie Rei ;ppp a najbardziej fabula i sposob zachowania Reia do kiry ;pp Jest to slodkie ;ppp

[Madoka]

Minęło tyle lat, a ja po raz kolejny zabrałam się za odświeżenie sobie Marsa. I przyznaję, że w dalszym ciągu ta historia mnie urzeka, mimo że doskonale wiem co będzie na następnych stronach. Dla mnie chyba to już na zawsze pozostanie jedna z moich ulubionych mang Waneko.
Swoją drogą jak tak patrzę to obwoluty z dwóch pierwszych tomów, są tak sfatygowane że nawet nie usiłuję sobie przypomnieć ile razy były czytane te tomiki i przez ile osób.

[Otai]

Ja całkiem niedawno napisałam na blogu recenzje "Marsa", bo czytając tę mangę po latach uznałam, że jest lepsza niż ją pamiętałam.

[Madoka]

Bardzo fajna recka i z wieloma rzeczami, które opisałaś się zgadzam. I faktycznie smutne jest to, że jakby ktoś miał teraz wydać Marsa to tytuł by najprawdopodobniej przepadł.

[Marei]

[ninna]

Madoka, doskonale cię rozumiem. "Mars" to też jedna z moich ulubionych serii i również mam w planach odświeżenie sobie lektury. Czytałam ten tytuł mnóstwo razy, a i tak za każdym razem podoba mi się on tak samo. Dziesiątki razy przy tych samych momentach się wzruszam . To zdecydowanie jedna z moich ulubionych serii (nie tylko w swoim gatunku, za szojkami generalnie nie przepadam). Była to też pierwsza "świadomie" kupiona przeze mnie manga więc darzę ją ogromnym sentymentem.

Lubię mangi pani Fuyumi. Podobały mi się drukowane w Mangamiksie "Doll" i "Śpiący Lew". Owszem, były trochę sztampowe i przewidywalne (choć końcówka "Śpiącego Lwa" mnie zaskoczyła) ale czytało się je z dużą przyjemnością. Chętnie bym ujrzała jeszcze coś od tej autorki na polskim rynku. Taki "Eternal Sabbath" albo coś z jednotomówek. Myślę, że warto byłoby wrócić do jej twórczości. Owszem, kiedyś Waneko "tłukło" jej mangi niemal taśmowo, co mogło zniechęcić ale chyba minęło już wystarczająco dużo czasu .

[Madoka]

Ja nawet teraz dokładnie tego nie pamiętam, ale Mars chyba był trzecim tytułem mangowym jaki pojawił się w mojej kolekcji, a na pewno była to pierwsza manga od Waneko jaką kupiłam.

[mika]

Bardzo spodobała mi się ta historia. Nie licząc pierwszego tomiku przeczytanego na necie, to pochłonęłam ją w dwa dni i to tylko dlatego, że rano koniecznie musiałam wcześnie wstać i godzina 3 nad ranem zaczęła wyglądać niepokojąco do tego celu. Wpasowała się w to, co lubię, czyli dramat na dramacie traumą poganiany. Mroczna przeszłość bohaterów, to to, co lubię, a tu mieliśmy dosłowny dom wariatów. Kiedyś moje upodobania czytelnicze powinny mnie mocno zacząć martwić. Seria ta w pewien sposób przypominała mi "Hana Yori Dango", czyli moją ulubioną szojkę, i może też przez to, a może jednak własną zasługą, najpewniej wyląduje w moich sympatiach zaraz obok niej. Historia była wciągająca, bohaterowie sympatyczni, ciągle się coś działo, tylko szkoda mi było małej ilości wątku motorowego, a konkretniej scen rajdowych. Na ścigacze zawsze chętnie popatrzę. Chętnie obejrzałabym to w ruchu. Ta myśl towarzyszyła mi co najmniej przez dwa ostatnie tomy, więc ostatnie strony piętnastki choć trochę mnie pocieszyły w tym temacie. Dwie sceny jakoś tak bardziej zapadły mi w pamięć. Kiedy Tatsuya uświadamia Reiowi, co on czuje do Kiry, a raczej kiedy przy tym to w końcu do niego dociera oraz scena, gdzie budzi się koło niej i z taką czułością w oczach na nią patrzy. Udana seria. Będę do niej wracać