Zachęcona
TĄ recenzją postanowiłam jednak kupić pierwszy tom "Kształtu Twojego Głosu". Kiedyś czytałam one-shot o tym samym tytule i nie podobał mi się on. Było w nim pełno dziur, a bohaterowie mnie denerwowali.
Manga wydawana przez Kotori jest dużo lepsza niż tamta miniaturka. Aczkolwiek nadal głuchoniema dziewczynka działa mi na nerwy. Nie oszukujmy się - jest uciążliwa dla klasy, dzieciom się to nie podoba i okazują jej niechęć. Jestem w stanie zrozumieć, że dzieci mogły tak zareagować. Przy czym główny bohater faktycznie dręczy ją właściwie bez powodu i tylko dlatego, że mu się nudzi. Jednak cała sytuacja została tu przedstawiona lepiej niż w one-shocie. Faktycznie pisanie w zeszycie jest jedyną możliwą formą komunikacji. Co z tego, że Shoko umie czytać z ruchu warg (tak zakładam, prosi nauczyciela żeby prowadził lekcję skierowany twarzą do klasy) skoro i tak nie może normalnie odpowiedzieć bo jej mowa jest niezrozumiała dla innych. Uważam też, że źle się stało, że wzięła udział w konkursie chóru. Nikt nie wyszedł na tym dobrze i ostatecznie Shoya dał jej dobrą radę (tylko nieco złośliwie ją wyraził...). Mogłaby też tak na każdym kroku nie przepraszać bo to tylko czyni z niej łatwą ofiarę i prowokuje dręczycieli. Odrobinę sympatii poczułam do niej dopiero, gdy [spoiler]pękła i pobiła się z Ishidą.[/spoiler]
Nieudolni nauczyciele to osobny temat. Wychowawca chyba minął się z powołaniem. Udaje, że nic się nie dzieje i od wszystkiego umywa ręce. Sam wydaje się zmęczony całą sytuacją z obecnością w klasie "specjalnego" dziecka. Coś niby robi ale bardziej na zasadzie "aby zrobić cokolwiek, by nikt potem nie miał do mnie pretensji". Ta druga nauczycielka też nie lepsza. Nadgorliwa, chce na siłę uszczęśliwiać innych. Naprawdę myślała, że dzieci bez mrugnięcia okiem zgodzą się [spoiler]zostawać po lekcjach i uczyć się czegoś, co w ich mniemaniu jest im do niczego niepotrzebne?[/spoiler]
Matka Shoko też nie zrobiła na mnie dobrego wrażenia. "Nie ma sensu strzępić sobie języka. Nie słyszy pani" - co to ma być za tekst? O własnym dziecku? Usprawiedliwiać ją może jedynie zmęczenie całą sytuacją. Pewnie nie raz musiała się mierzyć z podobnymi problemami.
"Przyjaciele" Shoyi to też przedziwna zbieranina. Co i rusz zmieniają zdanie. Jednego dnia się razem bawią, innego są wrogami. Przecież sami dokuczali Shoko, to czemu mają o to pretensje do Ishidy? Dziwne dzieciaki...
Najnormalniejsza z całego towarzystwa jest mama Ishidy. Chyba jako jedyna wzbudziła moją sympatię. Święta kobieta.
Drugi tom kupię na pewno bo zaciekawiło mnie co będzie dalej. Czy kupię kolejne - się zobaczy
. Z wydania Kotori jestem bardzo zadowolona. Chyba jako jednej z niewielu osób podoba mi się logo tytułu
. Tłumaczenie jest świetne, bardzo żywe i pasujące do charakterów poszczególnych postaci. Błędów nie zauważyłam, tylko gdzieniegdzie lekkie prześwity.
Wydaje mi się, że koleś po prostu doskonale zdaje sobie sprawę, że posłuch u uczniów ma żaden, bo mało który belfer go ma, to co on może zrobić prócz palnięcia standardowego kazania. To nie GTO.
