Właśnie skończyłem czytać i to jest totalnie przeurocze!
Relacja między tą dwójką rozwija się powoli i realistycznie. Na początku są strasznie niezdarni i uczą się własnych uczuć, co zabawnie się czyta, ale potem jest tylko coraz lepiej. Podoba mi się, że nie ma tutaj żadnych nacisków, szantaży emocjonalnych, jakiś dziwnych dram. Ot, jest wyznanie jednej ze stron, a potem czekamy aż obie postaci dojrzeją, żeby szczerze porozmawiać. Ósmy rozdział podobał mi się chyba najbardziej, zresztą w ogóle końcowe rozdziały to po prostu sam fluff, cud i miód
Zakończenie jest w zasadzie urwane, autorka nie cackała się z czytelnikiem i to daje ci odczucie, że chcesz kolejnych rozdziałów. Co robić? Czekać niecierpliwie na ciąg dalszy
Tomiki zdecydowanie kupię, a nawet zastanawiam się teraz czy po "Rodzinkę od zaraz" też nie sięgnąć?
Edycja, dnia 28 września 2020r.
Jednak nie wiem czy sięgnę po "Rodzinkę", bo nie wiedziałem że ta manga jest taka depresyjna
► Pokaż Spoiler
O ile w "Nim odnalazła nas miłość" mamy wkraczających z uśmiechem i otwartymi ramionami w dorosłe życie, młodych ludzi , tak w "Rodzince" mamy pełen obraz ponurej rzeczywistości dnia codziennego. Jak dla mnie kontrast między tymi dwoma tytułami jest naprawdę uderzający.
Najbardziej chyba widać ewolucję postaci Tomoe. W tym pierwszym tytule mamy charakterną, o dobrym sercu, fajną nastolatkę, której nie można nie lubić. W drugim mamy pogubioną uczuciowo i załamaną emocjonalnie kobietę, która ucieka się do podstępu grając własnym dzieckiem, żeby odbudować relację z najbliższymi jej osobami. Smutne. W ogóle jej historia jest smutna (śmierć rodziców we wczesnym dzieciństwie, śmierć faceta, niemożność założenia normalnej rodziny - do depresji wystarczy).
W drugim tytule widzimy również, że i u chłopaków nie nastąpił żaden progres. Bodajże osiem lat w związku, a oni nadal nie mieszkali nawet ze sobą, dopiero opieka nad dzieckiem ich zmusiła. Wtf? Życiowe - tak bym to nazwał.
