Tomik pierwszy przeczytany. Tytuł pasuje, bo była to beztroska lektura, chociaż jako osoba łatwo się wzruszająca uroniłam też łezkę. Bardzo przyjemne perypetie z życia codziennego, można się też przy okazji sporo dowiedzieć o tybetańskiej kulturze z tego okresu (na końcu tomiku mamy nawet dodatek kulturalny od autora/ki). Rodzinka, wokół której kręci się historia, oraz więzi między jej członkami są przedstawione w ujmujący sposób (czwarty rozdział najlepszy, taki prawdziwy
). Jak ktoś lubi okruchy życia na prowincji/wsi, to zdecydowanie polecam.
Kreska jest bardzo szczegółowa, jeśli chodzi o wnętrza, fryzury kobiece i - zwłaszcza - ubrania. Ekspresyjność też jest świetna, tylko jest jedno "ale"... Jedno, ale znaczące, i nie bardzo rozumiem, czemu autor/ka tak postanowił/a to zrobić. Mianowicie oczy głównego bohatera, choć i tak w swym normalnym stanie niezbyt szczegółowe, to często zmieniają się w dwa okrągłe talerze z punkcikami za źrenice. BARDZO często, tak że chyba częściej ma on talerze zamiast oczu niż ich nie ma. Podejrzewam, że to miało oddać taką trochę pocieszność, albo zakłopotanie, ale jest tego po prostu za dużo i czasami te gały psują kadr, do którego wymowy nie pasują. Podobnie rzecz ma się z młodszą siostrą, ale u niej to jeszcze da się olać, bo to mały dzieciak. Natomiast panna młoda nigdy nie dostaje takich talerzy, więc obok niej jej narzeczony wygląda zwykle jak jakaś humorystyczna postać poboczna. No ale koniec końców idzie się do tego przyzwyczaić.
Czekam na następny tomik, żeby znowu się odprężyć. Mam tylko nadzieję, że seria nie wyskoczy mi nagle z jakimiś śmierciami u głównych (w końcu tematyka medyczna...). Tytuł zobowiązuje, ma być beztrosko.
A od strony technicznej czy tłumaczeniowej wszystko ok.
No i teraz "o" w "beztroska" robi mi za przesuniętą kropkę nad "i" 
